Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή του Ελληνισμού. Η Μεγάλη Εβδομάδα και η Ανάσταση είναι  ημέρες που κάθε κομμάτι του απανταχού Ελληνισμού τις βιώνει με ευλάβεια, χαρά, προσευχή και αγάπη.

Η Μεγάλη Δευτέρα είναι αφιερωμένη στον Ιωσήφ, τον πιο αγαπητό υιό του Ιακώβ, τον οποίο πούλησαν τα αδέλφια του σε εμπόρους από την Αίγυπτο. Αυτή  την ημέρα διαβάζεται στην εκκλησία και η παραβολή της καταραμένης συκιάς από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου

.Τη Μεγάλη Δευτέρα σε όλη την Ελλάδα ξεκινούν οι ετοιμασίες στα σπίτια για τον εορτασμό του Πάσχα.

Στα χωριά,  οι νοικοκυρές  ξεκινούν να ασπρίζουν  με ασβέστη αυλές  ενώ υπάρχουν χωριά που οι νοικοκυρές  βάφουν τις οι γλάστρες κόκκινες. Σε κάποιες περιοχές οι πιστοί συνηθίζουν να τρέφονται μόνο με ψωμί και νερό έως τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί, που λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία.

Ιδιαίτερα έθιμα  λάμβαναν χώρα στον Πόντο,  καθώς σύμφωνα με αναρτήσεις στο διαδίκτυο αναφέρεται: Ο τρανόν η Σαρακοστή ( η Μεγάλη εσσαρακοστή).

Η Σαρακοστή άρχιζε από την Καθαρά Δευτέρα ή σαχταροδευτέρα (στην ποντιακή) από τη χρήση της στάχτης (σαχτάρ) για τον σχολαστικό, καθαρισμό των μαγειρικών σκευών.

Από την αρχή της ημέρας έβραζαν νερό «απ΄ές΄σο χαλκόν» (μεγάλο χάλκινο σκεύος) έβαζαν μέσα αρκετή στάχτη, εξ ου και Σαχταροδευτέρα, για να κάνουν την «κατενήν» – σταχτόνερο για να πλύνουν- απολυμάνουν σχολαστικά όλα τα σκεύη (τραπέζια, τραπεζομάχαιρα, ξύλινα κουτάλια, το «ξυλάγκ» κατάλληλο ξύλινο σκεύος όπου συγκέντρωνα τον επίπαγο γάλακτος-καϊμάκι και με κατάλληλες κινήσεις – χτυπήματα διαχώριζαν το «ταν» – αριάνη από το βούτυρο, τα κοβλάκια – ξύλινα ημιβαθή δοχεία, «κολιστέρια» επίσης ξύλινα δοχεία όπου έβαζαν το γάλα με τη μαγιά και «εκόλιζαν την μαντζίραν» – γιαούρτι, το «καρσάν» μεγάλο μεταλλικό σκεύος όπου μάζευαν το καϊμάκι και οτιδήποτε άλλο σκεύος σχετικού με την παραγωγή φαγώσιμου είδους.

Συνήθιζαν να έχουν διπλά, ιδίως τα ξύλινα σκεύη, για να χρησιμοποιούν το ένα σετ για νηστίσιμα παρασκευάσματα και το άλλο για αρτύσιμα. Πίστευαν πως τα αρτυμένα –«μαντζιριγμένα» σκεύη δεν μπορούν να καθαρισθούν από το λίπος που έχει εμποτισθεί στο ξύλο όσο και αν πλυθούν! Για το λόγο αυτό τα σήκωναν αυτή την περίοδο ψηλά στα ντουλάπια «σο θεμελίον ’κειές» για να τα χρησιμοποιήσουν ξανά μετά την νηστεία. Γι’ αυτό αυτή την περίοδο άκουγε κανείς παντού τους γανωματήδες να διαλαλούν την ειδικότητά τους και να κάνουν χρυσές δουλειές!

 

Θα χαρούμε να δούμε τα σχόλια σας