Ιδιαίτερα τοξική είναι η γνωστή μας πικροδάφνη που την βρίσκουμε σε πάρα πολλά σημεία της Σάμου και σύμφωνα με τους ειδικούς .
Η πικροδάφνη είναι δηλητηριώδες φυτό. Όλα τα μέρη της είναι τοξικά αν καταποθούν και φυσικά τοξικό γίνεται ακόμα και το νερό σε βάζο με άνθη πικροδάφνης.
Ακόμα και μία μικρή ποσότητα μπορεί να είναι θανατηφόρα προκαλώντας αναπνευστική παράλυση και καρδιακό επεισόδιο. Ακόμα και οι αναθυμιάσεις από το κάψιμο της πικροδάφνης είναι επικίνδυνες, γι’ αυτό τα κλαδιά της δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιούνται σαν καυσόξυλα.
Τα παιδιά µέσω του παιχνιδιού ή της περιέργειάς τους έρχονται σε επαφή µε τα δηλητηριώδη µμέρη των φυτών χωρίς να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που διατρέχουν. Παρόλα αυτά θανατηφόρες περιπτώσεις είχαμε και σε άτομα µμεγάλης ηλικίας, τα οποία εξαιτίας της άγνοιας τους χρησιμοποίησαν δηλητηριώδη µμέρη φυτών και πέθαναν. Τέτοια κρούσματα έχουν εντοπιστεί από άτομα που χρησιμοποίησαν κλαδιά πικροδάφνης για σούβλισα µε αποτέλεσμα η δηλητηριώδης ουσία να εισχωρήσει στο κρέας που έφαγαν.
Η πικροδάφνη, λοιπόν, περιέχει τοξικές ουσίες, θανάσιμες για τους ανθρώπους και ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά.
Μονάχα λίγα φύλλα αν καταναλωθούν από ενήλικα μπορεί να προκαλέσουν δηλητηρίαση, ενώ αρκεί ένα φύλλο για να αποβεί θανατηφόρο για ένα μικρό παιδί. Η δηλητηρίαση από πικροδάφνη προκαλεί γαστρεντερικά προβλήματα, όπως ναυτία, εμετό, σιελόρροια, κοιλιακό πόνο, διάρροια (με αίμα μερικές φορές) και καρδιακά προβλήματα όπως καρδιακή αρρυθμία (έντονες ταχυκαρδίες και βραδυκαρδίες).
Παράλληλα δημιουργεί και προβλήματα στο κεντρικό νευρικό σύστημα όπως υπνηλία, τρέμουλο η τίναγμα μυών, ξαφνική αδιαθεσία, σπασμούς, κατάρρευση ακόμα και κώμα. Ο χυμός του φυτού μπορεί να προκαλέσει ερεθισμούς δέρματος, ερεθισμό ή φλεγμονή οφθαλμών, δερματίτιδα εξ επαφής
. Ο ξυλάνθρακας (κάρβουνο) μπορεί ακόμη να βοηθήσει στην απορρόφηση των τοξινών.
Το φυτό είναι τοξικό ακριβώς γιατί προσπαθεί να προστατευτεί από τις επιθέσεις ζώων και εντόμων και αυτή η τοξικότητα είναι η φυσική του ασπίδα. Έτσι μπορεί να λειτουργήσει ως απωθητικό εναντίον εντόμων, τρωκτικών και ερπετών. Ήδη από την αρχαιότητα έφραζαν τις φωλιές των ποντικιών και των αρουραίων με τα φύλλα της. Τα τρωκτικά στην προσπάθειά τους να βγουν τα έτρωγαν και πέθαιναν.
Ενημερώστε, λοιπόν, καταρχάς τα παιδιά σας να την αποφεύγουν, αλλά και το σχολείο που φοιτούν, αν έχει στον κήπο του και στα παρτέρια του πικροδάφνες. Είναι τόσο όμορφη στην άνθηση της με τα χιλιάδες χρωματιστά λουλούδια της που δεν μπορείς παρά να τη θαυμάσεις.
Ειδικά σε δρόμους, όπου έχει φυτευτεί επί τούτου, και εναλλάσσονται τα χρώματα της από το λευκό και ανοικτό ροζ ως το πορτοκαλί και το πορφυρό κόκκινο η εικόνα της είναι μαγική.
Ωστόσο αυτό που βλέπει κανείς στην πικροδάφνη, για την οποία ο λόγος, πραγματικά ξεγελά καθώς πρόκειται για ένα άκρως τοξικό φυτό, σκέτο δηλητήριο, είτε είναι δροσερό είτε ξερό.
Οι Πέρσες υποχωρώντας, όταν άρχισε να προευλαύνει ο Μέγας Αλέξανδρος, έβαζαν κλωνάρια του φυτού στις πηγές με το πόσιμο νερό και δηλητηρίασαν έτσι τα άλογα των Ελλήνων.
Αναφέρεται επίσης ότι μερικοί στρατιώτες που σούβλιζαν κρέας καίγοντας κλαδιά πικροδάφνης ασθένησαν σοβαρά και δεν μπορούσαν να πάρουν μέρος στις μάχες.
Οι Ινδοί αποκαλούσαν το φυτό «φονιά των αλόγων» γιατί η γεύση των κλαδιών ξεγελούσε τα άλογα που τα έτρωγαν και πέθαιναν.
Οι γιατροί της αρχαιότητας πάντως ανέφεραν και δράση της πικροδάφνης ενάντια σε επικίνδυνα δαγκώματα.
Ο Διοσκουρίδης έλεγε πως η σφάκα σώζει τον άνθρωπο από δαγκώματα θηρίων, όταν την πίνει με κρασί και απήγανο .Ο Πλίνιος επίσης αναφέρει ότι η πικροδάφνη, παρά την τοξικότητα της, σε συνδυασμό με απήγανο, είναι αποτελεσματικό αντίδοτο σε δάγκωμα φιδιού και συνιστούσε να πίνουν αυτά τα φυτά μέσα σε κρασί.
Στη Μεσοποταμία, τον 15ο αιώνα μ.Χ., πίστευαν στις επουλωτικές-θεραπευτικές ιδιότητες της πικροδάφνης.
Οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν ένα μίγμα από πικροδάφνη και γλυκόριζα για ν’ αντιμετωπίσουν τον πονοκέφαλο από κρασί.
Οι Άραβες γιατροί χρησιμοποίησαν πρώτοι την πικροδάφνη σαν θεραπευτικό ενάντια στον καρκίνο, τον 8ο αιώνα μ.Χ.
Η λαϊκή ιατρική χρησιμοποιούσε τα φύλλα του φυτού για τις λοιμώξεις του δέρματος, τη ψώρα, τη σύφιλη και τον έρπητα. Οι πρακτικοί γιατροί τα έδιναν και εσωτερικά για τις παθήσεις αυτές. Για τον σκοπό αυτό έβραζαν τα φύλλα μέσα σε λάδι ή κατασκεύαζαν αλοιφή από σκόνη φύλλων και ξύγκι και μετά με αυτό το παρασκεύασμα έκαναν εντριβές.
Τέλος να αναφέρουμε και σύμφωνα με μελισσοκόμο της Σάμου ότι, η πικροδάφνη είναι καταστρεπτική για τις μέλισσες. Πρέπει βέβαια να υπάρχει μεγάλη έλλειψη άλλης ανθοφορίας για να εξαναγκαστεί μια μέλισσα να τρυγήσει την πικροδάφνη.
Έτσι κι αλλιώς, είναι αποστολή αυτοκτονίας αφού ξέρουν ότι οι περισσότερες που θα επισκεφτούν άνθη πικροδάφνης σύντομα θα είναι νεκρές. Το μέλι που θα έχει παραχθεί είναι τοξικό. Μακριά λοιπόν από την πικροδάφνη την οποία θαμάζουμε, αλλά δεν πλησιάζουμε.
